Epilog

sześć lat późnej...

- Dasz radę kochanie.- złapałem ją za rękę.

- Zabiję cię za moment!- warknęła na mnie. Jest taka słodka jak się złości. Ścisnąłem mocniej jej dłoń.
- A kochasz mnie?- spytałem z uśmiechem.
- To kurwa przez ciebie!- zaśmiałem się i pocałowałem ją w czoła. Chwilę później było już po wszystkim.

- Gratuluje państwu. Macie śliczną i zdrową córeczkę.- powiedział lekarz, a ja pocałowałem Emy. Była wyczerpana, ale widać było po niej zadowolenie. Jestem ojcem!

trzy lata później...

- Ona jest nieznośna.- zaśmiała się Kaśka.

- W rodziców.- wtrącił się Filip.

- Nie bądź taki zabawny.- wytknąłem mu język.

- Piękna z was rodzina.- zachwycali się.

- Dziękujemy.- kiedy widziałem zadowoloną Emy byłem szczęśliwy. Mam wszystko, żonę, dziecko, przyjaciół. Jest idealnie...

I tak zakończył się ta historia o miłości. Dziewczyna wiele przeszła żeby odnaleźć swoje miejsce na ziemi. Może nie zawsze udaje się nam odszukać miłość, ale każdego to czeka. Potrzeba czasu i cierpliwości.

Miłość to silne uczucie, ale nie zawsze jest trwałe. Każdy będzie pamiętał pierwsze "kocham cię" skierowane, ale nie zawsze jedna osoba będzie to powtarzać przez całe życie...

od autorki: tak więc, koniec

dziękuję za wszystko.

Do następnego  :)